Bezinning en rust

De weg naar het diaconaat is een weg van loutering, bezinning en stilte dat gefundeerd wordt door het gebed en de viering van de sacramenten.
Het is deze periode dat ik uitgenodigd wordt om door studie en gebed steeds meer op het spoor te komen of God me daadwerkelijk tot dit ambt van de naastenliefde roept.
Het is ook een periode waarin ik mezelf wil laten vormen door de opleiding, door mensen om mij heen en, vooral ook, door Gods Geest.

Hierbij past dat ik het rustig en stil maak in mijzelf en om mij heen. Daarom zal ik waarschijnlijk ook geen blogs meer plaatsen op deze plaats. Ik ben actief op Facebook en Twitter en dat is wel even voldoende, lijkt me zo.

Graag wil ik iedereen die dat wil vragen om gebed voor mij in de komende jaren. Het is het gebed van de gemeenschap waardoor ik mij gedragen weet op deze weg van onderzoeken, bezinnen en luisteren. Het is ook de gemeenschap die de Kerk is waaraan ik mij wil toevetrouwen en waaraan ik dienstbaar wil zijn.
Daarom ben ik ook altijd bereid om in gesprek te gaan over mijn roeping, als iemand dat wenst.

Hoe dan ook: ik vertrouw mij toe aan de barmhartige hand van de Heer die mij leiden zal en mij niet loslaat. Het is dat vertrouwen dat mij uitnodigt om nu meer de rust en reflectie op te zoeken en met de woorden van Samuël tegen onze goede God te zeggen: "Spreek, Heer, uw dienaar luistert!"

Geroepen; huwelijk en diaconie

Vandaag viert de Kerk de feestdag van de heilige Elisabeth van Thüringen (1207-1231). Als dame van adel, koningin, werd ze geraakt door de spiritualiteit van Franciscus. Ondanks weerstand gaf ze haar leven aan de armen en zieken. Ze trad in het huwelijk met Ludwig. ze beleefden een liefdevol huwelijk waaruit zij kinderen mochten ontvangen. Maar in haar huwelijk werd ze door God bijzonder geroepen tot de dienst van naastenliefde. zo gaf ze haar leven volledig aan God. Vandaag vieren we haar gedachtenis en getuigenis als echtgenote, moeder en steun en toeverlaat voor mensen in nood. Heilige Elisabeth, bidt voor ons!

Dienstbaar! Hier?

Als we spreken over diakens of over het diaconaat, dan denken we vrijwel direct aan de zorg voor armen, zieken en groepen mensen die aan de rand van de samenleving worden geplaatst. Dit is ook terecht, want de diaken is belast met de zorg voor, zoals het Nieuwe Testament dat verwoord: "Weduwen en wezen". Dit is een belangrijke taak van de diaken. Echter, de diaken is op meer manieren dienstbaar. Hij is ook dienstbaar aan de verkondiging van Gods Woord. Dit is bijvoorbeeld zichtbaar in de Eucharistieviering, waarin de diaken het Evangelie leest en eventueel preekt.
De diaken wordt dus zowel in de de zorg voor anderen en de leniging van hun nood, alswel aan de verkondiging dienstbaar. Daar waar de diaken zichtbaar is, is hij ook verkondigend aanwezig: als je de diaken ziet, die gekomen is om te dienen naar het voorbeeld van Christus, dan doet dat een appèl op ons allen om na te denken over het onze roeping tot dienstbaarheid aan God en mens.

Eigenlijk is bij de diaken, maar ook bij iedere andere gelovige, telkens weer de vraag: hoe kan ik dienstbaar zijn aan God en mensen binnen mijn eigen mogelijkheden en situatie. Hiermee bedoel ik te zeggen dat je altijd weer wordt opgeroepen om het Evangelie van dienstbaarheid, gerechtigheid, vrede en liefde concreet zichtbaar, tastbaar en uitvoerbaar te maken in jouw eigen context.
Als je in de gezondheidszorg werkt is het goed zichtbaar en voor de hand liggend dat je dienstbaar kunt zijn door die mensen die aan jouw zorg zijn toevertrouwd goed te verzorgen.
Maar ook als je op kantoor werkt, of in een winkel kun je je afvragen: "Hoe kan ik hier dienstbaar zijn, Christus navolgen en hierdoor Hem verkondigen.".

Deze vorm van dienstbaarheid mag natuurlijk de eerste vorm van dienstbaarheid aan God (onder in de dienst aan het altaar), de verkondiging van God en de naasten (in de concrete zorg voor de mens in nood) niet verwaarlozen, maar het kan het wel verrijken.
Het daagt niet alleen diakenstudenten (en mij dus ook) en diakens uit, maar het daagt iedereen uit om na te denken over de vraag: "Hoe kan ik mij dienstbaar opstellen in mijn werk, mijn gezin, mijn huwelijk, mijn hobbyvereniging en ga zo maar door. En hoe laat ik zien dat ik christen ben en Hem wil volgen en verkondigen in woord en daad!"

De balans na de eerste maand

Nog maar een maand ben ik op de opleiding, drie Bovendonkweekenden en één beziningsweekend heb ik achter de rug. Het doet me goed om weer in de "collegebanken" te zitten. Heerlijk de tijd hebben om te studeren, om het prachtige geloof dat ons gegeven is te doorploegen en vooral met elkaar op te trekken als studenten. Na nog maar een maand merk ik al hoe we als groep studenten op elkaar betrokken raken en met elkaar optrekken. We gaan samen de zoektocht naar onze roeping. Samen ook met de vrouwen van de diakenstudenten.

Het bezinningsweekend was in Maarssen bij de Priorij Emmaus. De gastvrijheid van de zusters Kannunikessen van het Heilig Graf en het gesprek met zuster Monica was voor mij uitdagend. Het riep mij op kritisch te kijken naar de Kerk en mijn roeping en plaats daarin. Neem ik alles zomaar aan, of weet ik mij uitgedaagd om mijn mening te vormen en te laten vormen?

Het aardige van de priorij van Maarssen vind ik toch wel dat je in de architectuur van de kerk op jezelf wordt teruggeworpen. Het zogenaamde plastische getal en de sobere inrichting met het gebruik van vooral beton en hout zorgt voor een soort leegte. De kerk van de priorij draagt de naam van de Verrijzenis van de Heer. Geen andere architectuur dan deze past beter bij het christelijk geloof van het lege graf van Jeruzalem.
Noem het een schoenendoos, een blokkendoos, een parkeergarage....maar de leegte van deze kerk nodigt juist uit om vervuld te worden met de leegte van het graf; het paasmysterie dat de basis en het vertrekpunt is vvan ons christelijk geloof en dat ons tegemoet treedt in de viering van de Eucharistie, bron en hoogtepunt van ons christelijk leven en viering van de aanwezigheid van de opgestane Heer.

Het is in deze leegte dat ik heb kunnne nadenken over mijn roeping tot het diakenambt. Het is dit lege Graf waar ik ten diepste Zijn roepstem hoor: "Kom, volg mij".

Dit is slechts de eerste maand...het belooft een spannend traject te worden in de komende twee jaar ;-)

over bisschoppen, diakenstudenten en vrouwen

Afgelopen donderdag 6 september was het zover. De officiële opening van het studiejaar voor de diakenstudenten van het Bisdom Rotterdam. Ja, als student van Rotterdam vallen je zowel het programma van Bovendonk als het eigen programma van het bisdom ten deel. Het noodlottige toeval wilde dat Sophie die dag moest werken én dat zij die dag jarig was. Mijn zus overigens ook, maar die woont niet bij mij in huis...
Sophie kon dus niet mee naar Vronesteyn, waar deze ontmoeting zou plaatsvinden. Daar de kinderen bij vriendjes aan het spelen waren kon ik bijtijds weg voor het periodieke gesprek met onze bisschop. Een prettig gesprek om de weg naar het diaconaat samen te gaan. Als diaken ben je immers direct verbonden met de bisschop. In die zin lopen we reeds vooruit op wat eens, Deo Volente, werkelijkheid zal worden: de diakenwijding.
Daarnaast waren alle studenten die momenteel in de opleiding en vorming van het diaconaat zijn aanwezig. Van de meesten ook hun echtgenoten. Het aardige aan ontmoetingen als deze vind ik altijd dat ik in beginsel mij afvraag wat ik zal aantreffen en wat er van moet komen, maar dat het uiteindelijk bijzonder aangenaam, zinvol en gezellig blijkt te zijn.
Dit is denk ik ook het eerste wat je leert als je de weg van het diaconaat op gaat: open jezelf voor God en Zíjn roepstem!
Het lastige is echter dat God zelden direct tot mensen spreekt. Hij gebruikt hier altijd boodschappers voor. "Engelen". Dat is het grieks voor boodschappers. Het is dus de kunst om die engelen te herkennen: mensen die je ontmoet, vooral die mensen die op een onlogische wijze je pad kruisen...

Het aardige van dezez avond is dat ik die avond niet alleen met medestudenten, maar ook met hun vrouwen heb gesproken. Het is erg boeiend, omdat het verhaal achter de diakenstudent maar een half verhaal is als zijn vrouw niet ook haar verhaal doet. Het huwelijk is immers onze eerste roeping en van daaruit worden we diaken. Daar begint het: met de dienstbaarheid in je eigen persoonlijke leven en vooral die van het gezin. Vanuit deze verbondenheid is het dat we God bijzonder op het spoor komen. En vanuit deze relatie is het dat we het leven tegemoet gaan, de nog verborgen toekomst tegemoet.

Het leven als christen, het leven als gelovige verbonden met Christus is een zoektocht. Een zoektocht naar wie wij ten diepste zijn. Een zoektocht naar waartoe God ons roept. Een zoektocht naar hoe God en mens ten diepste met elkaar verbonden kunnen zijn.  en elkaars hart zullen raken.

Mijn eerste weekend op Bovendonk

Vrijdagmiddag 31 augustus stap ik in de auto op weg naar het Brabantse land.

De eerste stappen op weg naar het diaconaat. Het zal een lange weg worden. Een boeiende weg ook van twee jaar waarin ik door opleiding en vorming probeer te zoeken naar Gods roepstem. Ik verlang ernaar diaken te worden, in Zijn voetsporen te treden van naastenliefde en dienstbaarheid, maar....is dit werkelijk wat God van mij vraagt? Helaas stuurt God zelden een fax of email met antwoorden. Daarom zal deze vraag de komende twee jaar centraal staan vooral ook in gesprekken met mijn geestelijk leidsman, de staf van Bovendonk en mijn medestudenten.

Voor mijn ons gezin is het ook heel wat! Sophie zal de weekenden dat ik op Bovendonk ben er alleen voor staan. Met drie jonge kinderen valt dit zeker niet mee!

Het afgelopen weekend was goed. Toch bijzonder om zo de deur binnen te lopen in de wetenschap dat dit de komende twee jaar twee keer per maand zal gebeuren. Een nieuw begin van iets bijzonders. "Pax Intrantibus" staat er boven de deur: Vrede aan hen die hier binnengaan. Is dit een wens of een opdracht? Daar ga ik eens over na denken...

Uiteraard begonnen we de opening van het academisch jaar met het vieren van de Eucharistie. De Bron en het hoogtepunt van ons christelijk leven. De ontmoeting met Christus die ons zo eenvoudig en tastbaar nabij wil zijn is de grond van mijn roeping. Hij is het die zijn leven heeft gegeven aan het kruis en zo de deur opend naar een fantastiscch leven in aanwezigheid van God. De gekruisigde Christus waar Paulus over spreekt in de lezing tijdens deze Eucharistie is een dwaasheid. Een aanstoot: maar voor ons, Zijn leerlingen is het Gods kracht en wijsheid.

Een mooie start dus van deze weg naar het diaconaat. Ik vraag u voor mijn gezin en mij te bidden. Dat we samen mogen groeien naar ...waartoe God ons geroepen heeft: Spreek, Heer, uw dienaar luistert!