over bisschoppen, diakenstudenten en vrouwen

Afgelopen donderdag 6 september was het zover. De officiële opening van het studiejaar voor de diakenstudenten van het Bisdom Rotterdam. Ja, als student van Rotterdam vallen je zowel het programma van Bovendonk als het eigen programma van het bisdom ten deel. Het noodlottige toeval wilde dat Sophie die dag moest werken én dat zij die dag jarig was. Mijn zus overigens ook, maar die woont niet bij mij in huis...
Sophie kon dus niet mee naar Vronesteyn, waar deze ontmoeting zou plaatsvinden. Daar de kinderen bij vriendjes aan het spelen waren kon ik bijtijds weg voor het periodieke gesprek met onze bisschop. Een prettig gesprek om de weg naar het diaconaat samen te gaan. Als diaken ben je immers direct verbonden met de bisschop. In die zin lopen we reeds vooruit op wat eens, Deo Volente, werkelijkheid zal worden: de diakenwijding.
Daarnaast waren alle studenten die momenteel in de opleiding en vorming van het diaconaat zijn aanwezig. Van de meesten ook hun echtgenoten. Het aardige aan ontmoetingen als deze vind ik altijd dat ik in beginsel mij afvraag wat ik zal aantreffen en wat er van moet komen, maar dat het uiteindelijk bijzonder aangenaam, zinvol en gezellig blijkt te zijn.
Dit is denk ik ook het eerste wat je leert als je de weg van het diaconaat op gaat: open jezelf voor God en Zíjn roepstem!
Het lastige is echter dat God zelden direct tot mensen spreekt. Hij gebruikt hier altijd boodschappers voor. "Engelen". Dat is het grieks voor boodschappers. Het is dus de kunst om die engelen te herkennen: mensen die je ontmoet, vooral die mensen die op een onlogische wijze je pad kruisen...

Het aardige van dezez avond is dat ik die avond niet alleen met medestudenten, maar ook met hun vrouwen heb gesproken. Het is erg boeiend, omdat het verhaal achter de diakenstudent maar een half verhaal is als zijn vrouw niet ook haar verhaal doet. Het huwelijk is immers onze eerste roeping en van daaruit worden we diaken. Daar begint het: met de dienstbaarheid in je eigen persoonlijke leven en vooral die van het gezin. Vanuit deze verbondenheid is het dat we God bijzonder op het spoor komen. En vanuit deze relatie is het dat we het leven tegemoet gaan, de nog verborgen toekomst tegemoet.

Het leven als christen, het leven als gelovige verbonden met Christus is een zoektocht. Een zoektocht naar wie wij ten diepste zijn. Een zoektocht naar waartoe God ons roept. Een zoektocht naar hoe God en mens ten diepste met elkaar verbonden kunnen zijn.  en elkaars hart zullen raken.

Mijn eerste weekend op Bovendonk

Vrijdagmiddag 31 augustus stap ik in de auto op weg naar het Brabantse land.

De eerste stappen op weg naar het diaconaat. Het zal een lange weg worden. Een boeiende weg ook van twee jaar waarin ik door opleiding en vorming probeer te zoeken naar Gods roepstem. Ik verlang ernaar diaken te worden, in Zijn voetsporen te treden van naastenliefde en dienstbaarheid, maar....is dit werkelijk wat God van mij vraagt? Helaas stuurt God zelden een fax of email met antwoorden. Daarom zal deze vraag de komende twee jaar centraal staan vooral ook in gesprekken met mijn geestelijk leidsman, de staf van Bovendonk en mijn medestudenten.

Voor mijn ons gezin is het ook heel wat! Sophie zal de weekenden dat ik op Bovendonk ben er alleen voor staan. Met drie jonge kinderen valt dit zeker niet mee!

Het afgelopen weekend was goed. Toch bijzonder om zo de deur binnen te lopen in de wetenschap dat dit de komende twee jaar twee keer per maand zal gebeuren. Een nieuw begin van iets bijzonders. "Pax Intrantibus" staat er boven de deur: Vrede aan hen die hier binnengaan. Is dit een wens of een opdracht? Daar ga ik eens over na denken...

Uiteraard begonnen we de opening van het academisch jaar met het vieren van de Eucharistie. De Bron en het hoogtepunt van ons christelijk leven. De ontmoeting met Christus die ons zo eenvoudig en tastbaar nabij wil zijn is de grond van mijn roeping. Hij is het die zijn leven heeft gegeven aan het kruis en zo de deur opend naar een fantastiscch leven in aanwezigheid van God. De gekruisigde Christus waar Paulus over spreekt in de lezing tijdens deze Eucharistie is een dwaasheid. Een aanstoot: maar voor ons, Zijn leerlingen is het Gods kracht en wijsheid.

Een mooie start dus van deze weg naar het diaconaat. Ik vraag u voor mijn gezin en mij te bidden. Dat we samen mogen groeien naar ...waartoe God ons geroepen heeft: Spreek, Heer, uw dienaar luistert!