Mijn eerste weekend op Bovendonk

Vrijdagmiddag 31 augustus stap ik in de auto op weg naar het Brabantse land.

De eerste stappen op weg naar het diaconaat. Het zal een lange weg worden. Een boeiende weg ook van twee jaar waarin ik door opleiding en vorming probeer te zoeken naar Gods roepstem. Ik verlang ernaar diaken te worden, in Zijn voetsporen te treden van naastenliefde en dienstbaarheid, maar....is dit werkelijk wat God van mij vraagt? Helaas stuurt God zelden een fax of email met antwoorden. Daarom zal deze vraag de komende twee jaar centraal staan vooral ook in gesprekken met mijn geestelijk leidsman, de staf van Bovendonk en mijn medestudenten.

Voor mijn ons gezin is het ook heel wat! Sophie zal de weekenden dat ik op Bovendonk ben er alleen voor staan. Met drie jonge kinderen valt dit zeker niet mee!

Het afgelopen weekend was goed. Toch bijzonder om zo de deur binnen te lopen in de wetenschap dat dit de komende twee jaar twee keer per maand zal gebeuren. Een nieuw begin van iets bijzonders. "Pax Intrantibus" staat er boven de deur: Vrede aan hen die hier binnengaan. Is dit een wens of een opdracht? Daar ga ik eens over na denken...

Uiteraard begonnen we de opening van het academisch jaar met het vieren van de Eucharistie. De Bron en het hoogtepunt van ons christelijk leven. De ontmoeting met Christus die ons zo eenvoudig en tastbaar nabij wil zijn is de grond van mijn roeping. Hij is het die zijn leven heeft gegeven aan het kruis en zo de deur opend naar een fantastiscch leven in aanwezigheid van God. De gekruisigde Christus waar Paulus over spreekt in de lezing tijdens deze Eucharistie is een dwaasheid. Een aanstoot: maar voor ons, Zijn leerlingen is het Gods kracht en wijsheid.

Een mooie start dus van deze weg naar het diaconaat. Ik vraag u voor mijn gezin en mij te bidden. Dat we samen mogen groeien naar ...waartoe God ons geroepen heeft: Spreek, Heer, uw dienaar luistert!