Afgelopen donderdag 6 september was het zover. De officiële opening van het studiejaar voor de diakenstudenten van het Bisdom Rotterdam. Ja, als student van Rotterdam vallen je zowel het programma van Bovendonk als het eigen programma van het bisdom ten deel. Het noodlottige toeval wilde dat Sophie die dag moest werken én dat zij die dag jarig was. Mijn zus overigens ook, maar die woont niet bij mij in huis...
Sophie kon dus niet mee naar Vronesteyn, waar deze ontmoeting zou plaatsvinden. Daar de kinderen bij vriendjes aan het spelen waren kon ik bijtijds weg voor het periodieke gesprek met onze bisschop. Een prettig gesprek om de weg naar het diaconaat samen te gaan. Als diaken ben je immers direct verbonden met de bisschop. In die zin lopen we reeds vooruit op wat eens, Deo Volente, werkelijkheid zal worden: de diakenwijding.
Daarnaast waren alle studenten die momenteel in de opleiding en vorming van het diaconaat zijn aanwezig. Van de meesten ook hun echtgenoten. Het aardige aan ontmoetingen als deze vind ik altijd dat ik in beginsel mij afvraag wat ik zal aantreffen en wat er van moet komen, maar dat het uiteindelijk bijzonder aangenaam, zinvol en gezellig blijkt te zijn.
Dit is denk ik ook het eerste wat je leert als je de weg van het diaconaat op gaat: open jezelf voor God en Zíjn roepstem!
Het lastige is echter dat God zelden direct tot mensen spreekt. Hij gebruikt hier altijd boodschappers voor. "Engelen". Dat is het grieks voor boodschappers. Het is dus de kunst om die engelen te herkennen: mensen die je ontmoet, vooral die mensen die op een onlogische wijze je pad kruisen...
Het aardige van dezez avond is dat ik die avond niet alleen met medestudenten, maar ook met hun vrouwen heb gesproken. Het is erg boeiend, omdat het verhaal achter de diakenstudent maar een half verhaal is als zijn vrouw niet ook haar verhaal doet. Het huwelijk is immers onze eerste roeping en van daaruit worden we diaken. Daar begint het: met de dienstbaarheid in je eigen persoonlijke leven en vooral die van het gezin. Vanuit deze verbondenheid is het dat we God bijzonder op het spoor komen. En vanuit deze relatie is het dat we het leven tegemoet gaan, de nog verborgen toekomst tegemoet.
Het leven als christen, het leven als gelovige verbonden met Christus is een zoektocht. Een zoektocht naar wie wij ten diepste zijn. Een zoektocht naar waartoe God ons roept. Een zoektocht naar hoe God en mens ten diepste met elkaar verbonden kunnen zijn. en elkaars hart zullen raken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten